அமி கொல்கொத்தா ஜாக்ச்சி

அஞ்சு வயசிலேயே ஒரு பெங்காலி பாட்டை முழுசா கத்துக்கிட்டு அர்த்தமும் தெரிந்து கொண்டபோதிலும், இதுவரை சென்னையை தாண்டி வடக்கே போனதில்லை, அதிகபட்சமாய் மாநிலத்தை விட்டு வெளியே போனது,  கேரளாவுக்கு தான். இந்த நிலையில் தான், வந்தது லீவு. மூணு நாள் லீவு போட்டுட்டா கிறித்துமஸ் முதல் புத்தாண்டு வரை 10 நாட்கள் லீவு கிடைக்குதுன்னு சொல்லி டிசம்பர்  28, 29, 30 லீவு போட்டாச்சு. நிறைய வேலை செஞ்சுட்டேன்னு சொல்லி டிசம்பர் 31 அவுங்களே லீவு குடுத்துட்டாங்க.

சனி, ஞாயிறு ரெண்டு நாள் அலுவலகம் போகாம இருந்தாலே மனசு கேட்கமாட்டேங்குதே, எப்படி பத்து நாளை ஓட்டுறதுன்னு யோசிச்சுக்கிட்டிருந்தப்போ தான், போன் பண்ணினான், நாடோடிகள் ஸ்டைலில கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டு கொல்கொத்தா ஓடிப்போன நண்பன் (சும்மா ஒரு பில்டப் தான், இரு வீட்டு சம்மதத்தோட நடந்த காதல் திருமணம்), ஒரு வாரம் இங்க வாடான்னு கூப்பிட்டான், ஏற்கனவே பொக்கிஷம் படம் முதல் நாள் பார்த்ததுல இருந்து கொல்கொத்தா மேல ஒரு தனி ஈர்ப்பு வந்திருந்தது, சரி நாமும் எத்தனை நாள் தான் ஊருக்கு போய் அல்வா சாப்பிடறது, ரசகுல்லாவும் சாப்பிட்டு பார்க்கலாம்னு முடிவு பண்ணினேன். இதெல்லாம் விட, உங்களுக்கெல்லாம் என் கவிதை கொடுமையிலிருந்து பத்து நாள் விடுதலை கொடுக்கலாம்ங்கற நல்லெண்ணமும், போயிட்டு வந்து ஒரு அற்புதமான பயணக்கட்டுரையை உங்களுக்கு தரவேண்டுமென்ற தணியாத இலக்கிய ஆர்வமும் முக்கிய காரணங்கள்.

சொந்த ஊர் நோக்கிய பன்னிரண்டு மணிநேர பயணங்களோ, சொந்தங்களை பார்க்கவோ,  சொந்தமாக்கி கொள்ள விரும்புபவளை பின்தொடரவோ மேற்கொள்ளும் மின்சார ரயில் பயணங்களோ, ரயில் பயணங்கள் என் விருப்பத்திற்கு உரியவையாகவே உள்ளன. ஊருக்கு செல்லும் செல்லும் பயணங்களின் பெரும்பகுதி தூக்கத்திலேயே கழிந்து விடுவதால், கொல்கொத்தா செல்லும் இந்த ஒன்றரை நாள் பயணத்தை மிக அதிகமாகவே எதிர்பார்த்திருந்தேன். மூன்று தலையணை புத்தகங்களையும் (படிக்கவும், தலைக்கு வைத்து படுக்கவும்) எடுத்து வைத்திருந்தேன்.இரவு ஒன்பது மணிக்கு புறப்படும் ரயிலை பிடிக்க ஆறரை மணிக்கே எக்மோருக்கு கிளம்பினேன்.

போகும் வழியெல்லாம், இந்தியாவின் பழம்பெரும் நகரங்களில் ஒன்றை பார்க்கப் போகிற, டிராம் வண்டியில் பயணிக்க போகிற, மனதில் நினைத்திருக்கும் நெடும் பயணங்களுக்கெல்லாம் தொடக்கமான நீண்ட பயணம் ஒன்றை செய்யப்போகிற சந்தோஷம் மனதில் நிரம்பி வழிந்தது. பக்கத்து இருக்கையில் ஒரு இளம் பெண், முகத்தில் சற்றே வங்காள சாயல் (?) தெரிந்தது, சக பயணியாய் இருக்குமோ என்ற எண்ணம் (நப்பாசை!) மனதில் தோன்றியது,  வண்டி தாம்பரம் தாண்டிய பிறகு தான், அது கடற்கரை - செங்கல்பட்டு துரித வண்டியென்றும், ஏழரை மணிக்கே எக்மோர் சென்று விடுமென்றும் தெரிந்தது. பையில் வைத்திருந்த பயண சீட்டை பிரித்து பார்த்த போது இன்னொன்றும் தெரிந்தது, வண்டி புறப்படும் நேரம் பத்தரை.

மின்சார ரயிலின் இருபுறமும் நகரும் சென்னை நகரமே புதிதாய், அழகாய் தெரிந்தது,வேக வேகமாய் கடந்து சென்ற ஸ்டேஷன்களில் காத்து நிற்கும் முகங்களை பார்த்தபோது, நெடும் பயணம் இங்கேயே தொடங்கிவிட்டது போல் தோன்றியது. கிண்டியிலும், மாம்பலத்திலும் நின்று புறப்பட்ட வண்டி சேத்துப்பட்டில் பத்து நிமிடம் சிக்னலுக்கு காத்து நின்ற பின் சரியாய் ஏழு நாற்பத்தைந்துக்கு எக்மோருக்குள் நுழைந்தது. இரண்டு பைகளையும் சுமந்தபடி, எக்மோர் எட்டாம் எண் பிளாட்பார்மை மிதித்தேன், இரண்டு நிமிடம் காத்திருந்து பின் படியேறி சென்றேன், நான்காவது பிளாட்பார்மில் இறங்கும்போது, "இன்னும் ஒருமணி நேரத்துல சொல்றேன்", "ரெண்டு மணிக்கு சொல்றேன்", "ஏழுமணிக்கு சொல்றேன்னு" காலையிலிருந்து சொல்லிக்கிட்டே இருந்த  நண்பனிடமிருந்து போன், "டேய், ஏஜெண்டு சொதப்பிட்டாண்டா, டிக்கெட் கன்பார்ம் ஆகலை, முடிஞ்சா ஓபன் டிக்கெட் எடுத்துட்டு வந்துடு, வர வழில கொஞ்சம் குளிரும், ஒரு அஞ்சு, ஆறு டிகிரி தான், போர்வை ஸ்வெட்டர் எல்லாம் இருக்கில்ல".

திட்ட தோன்றியதெல்லாம் மனதில் உள்ளே போட்டு புதைத்துவிட்டு, அருகில் இருந்த போர்ட்டரிடம் கேட்டேன், "அண்ணே, ஹௌரா மெயில்ல அன்ரிசர்வ்ட் கம்பார்ட்மென்ட்ல கூட்டம் எப்படி இருக்கும்" அவர் சொன்னார் "வெளியில நின்னே வேடிக்கை பார்க்க முடிகிற அளவு இருக்கும்". அப்படியே வந்த வழியிலேயே திரும்பி எட்டாவது பிளாட்பாரம் வந்தேன், அறிவிப்பு வந்தது,  "செங்கல்பட்டு செல்லும் துரித மின்தொடர் இன்னும் சிறிது நேரத்தில் வந்து செல்லும்", வடிவேலு மாதிரி "வந்த வண்டியிலேயே ஏத்தி அனுப்புறாங்களேன்னு" புலம்பிக்கிட்டே ஏறினேன். ஒன்பதரை மணிக்கு வீடு வந்து சேர்ந்தேன்.

பின்குறிப்பு:

கொல்கொத்தா சென்று பயணக்கட்டுரை எழுத நினைத்தேன், எக்மோர் பயணக்கட்டுரைதான்   எழுத முடிந்தது, உங்கள் அதிர்ஷ்டம் அவ்வளவு தான்

அலுவலக தோழியிடம் கேட்டு வைத்த பெங்காலி தலைப்பின் அர்த்தம், "நான் கொல்கொத்தா போறேன்". பெங்காலி தெரிந்தவர்கள் யாராவது இருந்தா "அமி ஹீனாக்கி தேக்கி பிலாம்" மாதிரி  ஏதாவது உள்குத்து இருக்கன்னு சொல்லுங்க.

முதல் பத்தியில் சொன்ன அந்த பெங்காலி பாடல் இதோ, எல்லாரும் எழுந்து நின்னு படிங்க.

 

நன்றி
சங்கர்